Besloten spel RPG: De Levende Legende - Spin-off: Lucrisan's avontuur deel 1 IC

DeletedUser

Guest
Elanc, Camhen en Anony spoedden zich voort door het gebergte. Ze waren nog steeds verontrust over Lucrisan.
Plotseling hield Camhen halt en bukte zich, terwijl ze naar de grond keek. Aandachtig wreef ze over de grond. Na een tijdje te hebben gekeken stond ze weer op en wendde zich tot de anderen. 'Wolven.' was het enige wat ze zei. Toen begon ze zo snel als ze kon achter het spoor aan te rennen, verder de heuvels in. De anderen rendde haar achterna. Het was net of dit ene beangstigende woord hen weer kracht had gegeven, kracht om door te zetten.

Lucrisan zat nog steeds in de boom. Hij wist dat hij het niet lang meer hier kon uithouden. De boom schommelde al gevaarlijk door al het getrek en gebijt van de wolven.
Een van de wolven besloot met al zijn kracht tegen de boom aan te springen, waardoor deze gevaarlijk naar achteren doorboog. Onmiddelijk sprongen 2 wolven op de gebogen stam. De stam was echter niet berekend op dit gewicht, en knapte. Lucrisan wist, toen hij naar beneden stortte, dat dit waarschijnlijk zijn einde zou worden. Het geluk was echter met hem. Hij bleef namelijk met zijn berenvel in de tak van een andere boom haken. Hoewel hij nu zeer oncomfortabel hing, was hij ten minste nog in leven. De enige vraag was: Voor hoelang nog?
 

DeletedUser665

Guest
Anony zag Lucrisan... Wat moest ze nou doen. Met 5 werpmessen kun je lang geen roedel aan... Toch zou ze graag haar leven voor deze man geven, misschien kon ze de wolfen wegjagen door ze aan te vallen en te vluchten... Het zou haar dood worden maar haar schuld zou dan wel ingelost worden... Vol met twijfel zat ze te kijken en zichzelf af te vragen wat ze moest doen.
 

DeletedUser

Guest
Het was een ongemakkelijke houding in de boom. Lucrisan had al ettelijke avonturen meegemaakt, maar dit tekende weer een diepe rimpel van ouderdom op zijn gezicht. Zijn spierwitte mantel was behoorlijk vervuild en er zat een grote scheur in vanwege de tak. Zijn krachten waren ook bijna ten einde in deze houding.

Toen Lucrisan de verte afturen zag hij ineens een gestalte verwoed de berg opklimmen, het was niemand anders dan Anony dewelke Lucrisan twee avonden geleden in zijn hut had gesleept en het leven gered. Nu kwam het goed gezinde meisje hem te hulp, hij had het al aangevoeld. Maar toen Anony, met haar werpmessen in de hand, de roedel wolven in de gaten kregen deinsde ze enorm terug. Zoiets had ze ook weer niet verwacht, vertwijfeld bleef ze staan.

Niet veel ver daar achteraan kwamen, met ook niet al te geringe vaart, twee jongedames. Het waren Elanc en Camhen, die oplettend het achtergelaten spoor van Anony volgden. Camhen, de natuurliefhebber had al van de verte in de gaten dat het om een roedel wolven ging. Elanc, haar assistente, volgde haar vol vertrouwen in het natuurlijk instinct van Camhen. Ze zou haar helpen door dik en dun.

Anony stond vertwijfeld met haar werpmessen in de hand, ze keek wanhopig naar het gelaat van Lucrisan. Haar twijfel duurde niet lang meer toen ze zag dat een wolf gevaarlijk dichtbij kwam bij de krom hangende tak waar Lucrisan ongemakkelijk aan hing. Ze hief kordaat haar hand omhoog...

Het gestalte van Anony kwam voor Camhen en Elanc steeds meer in vastere vormen. Toen Camhen zag dat Anony haar werpmes opgeheven had, klaar om te gooien, werd ze enigszins vertoornd en klom nog verwoeder omhoog. Haar voorliefde voor de dieren was zo hevig dat ze het niet kon verdragen als iemand een wapen richtte op zo'n prachtig dier.

Op dat moment volgden de gebeurtenissen gauw op elkaar. Anony wierp haar werpmes en sneed hem exact tussen beiden ogen van de offensieve wolf, zodat die direct dood neerstortte. Maar terwijl dat gebeurde kwam er een volgende wolf veel dichter bij de tak van Lucrisan, hij hapte bijna in de half uitgescheurde mantel. Toen Anony haar hand voor de tweede maal ophief en wilde gooien, werd ze half gegrepen bij haar arm. Hierdoor schoot het mes uit zijn koers en sneed het stuk mantel wat Lucrisan aan de tak verbond, dwars door het prachtige stof heen. Het was niemand anders dan Camhen die in haar wilde haast en verontwaardiging Anony half haar arm greep waardoor het mes scheef werd geworpen.

Lucrisan, bedacht dat dit zijn einde was, toen hij zijn mantel voelde scheuren. Hij viel recht boven een opengesperde muil van een wolf. Toch botse Lucrisan met een geweldige vaart op de steenachtige grond. Twee, drie wolven, die anders zijn gewisse dood zouden betekenen, werden in een fractie van een seconde doorboord met een pijl. Een luid gehuil klonk op van de resterende wolven en ze gingen met de staart tussen hun benen er van door. De plotselinge dood van vier wolven plus de doordingede blik van de natuur kennende Camhen werden hun duidelijk teveel. Ze schoten weg achter een groep rotsen om verder niet meer terug te komen.

Aan de overzijde daarvan kwam langzaam een fors en breed gestalte achter de stenen vandaan, het was Grom een zeer uitstekende boogschutter en daarbij een van de beste vechtersbazen uit het dorp. Qua spieren overtreft Woeste Wolf hem misschien nog, maar Grom was zeer accuraat en bovendien ook nog enorm goed in verstoppen. Hij viel eerst ook niet te ontdekken achter de rots.

De stenen kleurden lichtelijk rood onder het lichaam van Lucrisan. Anony kwam boos op Camhen, Camhen beschaamd, Elanc onthutst van de plotselinge gebeurtenissen en Grom kwam enigszins tevreden met zijn accurate schoten op het roerloze lichaam van Lucrisan af...
 

DeletedUser

Guest
Anony, Camhen, Elanc en Grom hadden geen tijd voor begroetingen of argumentatie. Ze snelden op het lichaam van hun geliefde dorpsoudste en medicijnman af. Lucrisan lag er verschrikkelijk bij. Hij had in zijn beide benen een wolvenbeet, opgelopen voordat de pijlen van Grom hun werk deden. Zijn arm lag er onder een vreemde hoek bij; kennelijk was het vallen op de harde ondergrond in combinatie met Lucrisans leeftijd zijn arm niet ten goede gekomen.
Lucrisan kermde van de pijn, maar keek dankbaar op naar zijn redders. Camhen sloeg haar ogen neer. Ze wist dat ze niet goed gehandeld had, maar wist ook hoe ze dit weer kon goedmaken. Ze wist veel over genezing. Ze nam een afgescheurd stuk van Lucrisans mantel en verbond daar zorgvuldig zijn arm mee. Lucrisan moest zijn kaken op elkaar klemmen van pijn, maar gaf geen kik.
'Ik ken enkele geneeskrachtige kruiden die ons enorm zouden helpen,' zei Camhen. 'Bepaalde kruiden helpen tegen mogelijke infecties van de wolvenbeten, en anderen kunnen Lucrisans arm genezen. Als we hem hier bovenop willen helpen, zullen we ze moeten halen.'

Besloten werd dat Elanc, Anony en Grom de kruiden zouden halen. Elanc wist waar ze de kruiden kon vinden, en Anony en Grom zouden meegaan ter bescherming. Camhen zou bij Lucrisan achterblijven. Vooral Camhen bevond zich in een uiterst gevaarlijke situatie, maar ze vertrouwde op zichzelf en wist dat ze wat goed te maken had.
 

DeletedUser665

Guest
Anony liep voorop. Dt zou een lange reis worden... maar zou ze daar persoonlijk gewin aan hebben? waar gingen ze immers naar toe? waarom gingen ze uit het dorp? zoveel vragen en toch zo weinig antwoorden.
 

DeletedUser

Guest
Lucrisan had voor hun vertrek nog even gestameld dat hij besloten had het dorp te verlaten omdat hij onderweg was naar een plek waar hij een blauwe flits had gezien.

Het drietal liep richting een bergstroompje, dat vanaf een afstand te herkennen was aan de begroeiing, maar wat ze nu niet konden zien. Elanc wist echter welke kant ze uit moesten lopen om bij het stroompje aan te komen. Daar zouden de juiste kruiden te vinden zijn. 'Je moet iets meer naar links lopen, Anony,' zei Elanc toen Anony te veel begon te klimmen. Eigenlijk had Elanc vooraan moeten lopen omdat ze wist waar ze heen moesten, maar ze besloot niet aan haar ergernis toe te geven.
Elanc voelde zich helemaal niet prettig bij haar beide metgezellen, Anony en Grom. Uit het dorp was Camhen degene met wie ze veel optrok, en ook Lucrisan mocht ze graag. De laatste dagen had ze ontdekt dat ze het ook gezellig kon hebben met Valk en Jeffrey. Maar deze mensen lagen haar totaal niet. Ze kon bij hen geen gedachtes uiten, niet vrijelijk praten over dingen die ze interessant vond. Anony en Grom waren voor haar geen medemensen, eerder wezens die de illusie probeerden op te wekken mens te zijn. De doeltreffendheid waarmee ze de wolven te lijf waren gegaan, beklemde Elanc ook enigszins. Voor Anony was ze zelfs een beetje bang, hoe ze daar zelfverzekerd liep met haar messen binnen handbereik en een houding aannam, alsof ze er niet was om naar anderen te luisteren. Elanc besloot maar uit haar buurt te blijven.
Maar toch maakte ze deze wandeling met hen. Ze wist dat het beter was dat Camhen en zij zich tijdelijk hadden opgesplitst. Ze zou in haar lot moeten berusten. Elanc hoopte alleen dat haar beide metgezellen geen onverstandige keuzes zouden maken, want ze had al te vaak gemerkt dat de grootste mond vaker gelijk kreeg dan het grootste verstand.
 

DeletedUser665

Guest
Anony begon te praten tegen Elanc, 'Elanc, waar moeten we heen?' toen ze zag dat Elanc uit haar gedacht opschrok herhaalde ze de vraag nog maar een keer. ze kende deze vrouw niet echt...
grom leek haar wel iemand om rekening mee te houden. dat kon ze van deze vrouw niet zeggen. bij haar was het kracht met weinig inhoud. bij deze vrouw leek het meer zwakte met inhoud...
 

DeletedUser

Guest
Elanc schrok op uit deze gedachtes toen Anony haar vraag stelde. Ze had het beklemmende gevoel dat Anony iets van haar gedachtes had opgevangen, en dat leek haar niet prettig. Dat was echter niet omdat ze zich zou schamen.
'We moeten op ongeveer dezelfde hoogte blijven,' zei Elanc. 'Als we bijna bij de beek zijn, zeg ik het - vanaf dat punt dalen we een klein stukje. Ik kan helaas geen afstanden inschatten, maar we zouden er nu over een uur kunnen zijn.'
 

DeletedUser665

Guest
Ze liepen door... een uur lang. De beek kwam in zicht. nu ze eraan dacht... wat had ze een dorst. ze begon meer tempo te zetten. ze zag dat Elanc zelfde tempo aanhield. ach dan maar een versnelling minder. het uur ging snel. toen ze er eindelijk waren vroeg Anony weer waar ze nu heen moesten.
 

DeletedUser

Guest
Rond de beek was lage begroeiing. Hier zouden enkele kruiden te vinden kunnen zijn.
'We hoeven nergens meer heen,' zei Elanc, 'maar ik moet hier enkele planten zoeken.' Nauwkeurig zocht ze de omgeving af. Het zou wel eens kunnen dat stroomopwaarts groeide wat ze zocht. 'Ik ga een stukje stroomopwaarts,' zei Elanc. Eigenlijk waren Anony en Grom er voornamelijk ter bescherming en was het niet juist dat Elanc zich zou afzonderen, maar ze had behoefte aan rust en hield zich voor zich beter te kunnen concentreren zonder hen.
Elanc begon een eindje omhoog te klimmen.
 

DeletedUser665

Guest
Anony zag dat ze hen alleen liet. De idioot. ze was zo zwak... ze sloop achter haar aan... en begon aan de klim. toen Elanc naar achteren keek maakte ze zich zo snel mogelijk klein. (zullen we zo godmodden? dat er 'vijanden' zijn die je beginnen aan te vallen?)
 

DeletedUser

Guest
(Daar wilde ik inderdaad heen. Btw, Grom kan ook wel met je meesluipen, anders is hij alleen.)

De laag groeiende plant met zijn kenmerkende kleine, gelobte bladeren, groeide wat verder dan Elanc verwacht had. Maar dat deerde niet. Nu ze het eindelijk gevonden had, knielde ze er bij neer. Sommige van deze bladeren moest ze meenemen, andere niet. De verschillende bladeren vertoonden subtiele verschillen. Zorgvuldig schoof Elanc enkele blaadjes opzij en streek eroverheen.
Elanc had gelijk gehad dat ze zich beter kon concentreren als ze alleen was. Ze ging zo op in het bestuderen van de bladeren, dat ze het verschuiven van steentjes boven haar niet hoorde...
 

DeletedUser

Guest
Elanc schrok wakker uit haar gedachtes. Het eerste waar ze naar keek, was de gestalte van Anony die naast de gestalte van Grom stond en iets naar haar riep. Toen schoot de gedachte door Elanc heen dat Anony en waarschuwing had geroepen. Net op tijd sprong ze opzij. De sabeltandtijger schoot langs haar heen en kwam grommend tot stilstand.
 

DeletedUser665

Guest
Anony pakte haar messen en gooide. de eerste had geen effect. de 2de begon het beest te vertragen. had ze meer tijd gehad dan was het beest dood. het sprong op haar af ze duwde Elanc aan de kant... met haar mes doorboorde ze het hart. het beest bleef lopen deed zijn bek open en deed een uithaal naar haar been... dit was een kanjer zeg, wat een mooi beest. ze draaide haar mes rond en drukte het door de huid van dit beest. een van zijn tanden zat vast aan haar been... ze fluisterde: 'Elanc heb je ook hier wat tegen?'
 

DeletedUser

Guest
Grom gaf het beest de genadeklap met een welgemikte pijl.

Elanc was perplex. Haar leven was gered, en door mensen die ze eerst niet had vertrouwd. Duizelig ging ze zitten. De spanning die haar had overvallen tijdens de overval van de tijger, was nog niet weggeëbd. Uiteindelijk herwon Elanc haar kalmte.
'Ik heb hier wel wat voor,' zei Elanc, 'kruiden gewonnen uit deze bladeren kunnen een infectie tegengaan.' Ze verzorgde het been van Anony en nam bladeren mee voor Lucrisan. Het zou tijd worden om om te keren, maar bij het zien van het lijk van de machtige tijger, voelden zij alledrie, zelfs Elanc, er niets voor om zomaar weg te gaan. 'Elanc,' zei Grom, 'Lucrisan mist zijn mantel. Zou jij van dit mooie vel nieuwe kleding kunnen maken? Ondertussen kunnen we dan ook mooi vlees meenemen van dit dier.' Elanc twijfelde hierover, want ze wist dat Lucrisan snel hulp nodig had. Uiteindelijk besloten ze vlug huid met vlees eraan weg te snijden, zoveel ze konden dragen, om mee te nemen naar Lucrisan en Camhen. Dan zou daar wel het vlees keurig van het vel gescheiden worden.
Zo gingen ze weer terug op pad, met geneeskrachtige bladeren en tijgervlees in hun handen. Het vlees was niet het enige dat hun tempo vertraagde; Anony kon niet snel vooruit komen met haar been. Al met al maakte het drietal een griezelige indruk doordat het bloed van de verschillende delen van de tijger ongehinderd over hen heen stroomde.
 

DeletedUser665

Guest
Anony kreunde zacht, ze begon te spreken: 'Bedankt Elanc, zou je me kunnen helpen lopen? mijn linkerbeen is nog steeds wankel, het beest heeft je toch niet geraakt?' ze kreunde opnieuw, deze keer wat harder ,'dit is zwaar klote... dit doet nog meer pijn dan een gevecht met een getalenteerde zwaardvechter... mag ik een klein stuk vlees?'
 

DeletedUser

Guest
'Maar Anony, wij zijn toch beschaafde holbewoners en wij braden vlees toch eerst?' zei Elanc. Ze was echter wel bezorgd. Nu Anony minder gevaarlijk leek, beviel zij Elanc beter. Steunend op Elanc en Grom werd de terugtocht vervolgd. Omdat ze ook nog wat te sjouwen hadden, vorderden ze erg traag. 'Ik hoop maar dat Lucrisan niet te veel geleden heeft,' dacht Elanc in zichzelf.
 

DeletedUser665

Guest
'Grmmpppfff wat is dat woord? beschaafd?' Anony kreunde ,'VLEES :p ik ook, ik ben hem mijn leven schuldig' diep in haar ogen kwam er weer een vonk.
 

DeletedUser

Guest
Elanc gaf Anony een beetje rauw vlees en keek maar niet toe toen ze de stukken met haar tanden eraf scheurde en naar binnen werkte. De tocht kon weer verder.
 
Je moet inloggen of registreren om hier te kunnen reageren.
Bovenaan