Voor ik ontopic ga, wil ik eerst even reageren op Shieka:
Ik ben ook ooit overspannen geweest of heb een burn-out gehad. Doordat dit samenviel met het einde van een relatie van 5 en een half jaar, was ik al min of meer hersteld voor hier ooit een echt etiket op is geplakt. Ik kon het erg waarderen dat mijn huisarts dat later heeft toegegeven. Persoonlijk denk ik, achteraf, dat de overspannenheid ook heeft meegespeeld dat de relatie uit is gegaan.
Waarom ik dit vertel is dat ik een jaar of 24 was, toen het mij overkwam. Ik had niet echt lichamelijke klachten, maar kon gewoon niet meer nadenken, niet meer concentreren. Ik kon niet eens meer een film uitkijken in de bioscoop omdat ik het niet kon volgen.
Het ergste vond ik 2 dingen: de onzekerheid of je nu een zeurdoos bent of niet, doordat het zo ongrijpbaar is.
Het tweede, de leeftijd waarop het me overkwam. Ik had niemand in mijn kennissenkring die er ervaring mee had, persoonlijk of in de naaste omgeving. Daardoor voelde ik me zo onbegrepen. Alsof ik steeds opnieuw iets moest uitleggen wat niet uit te leggen valt.
Enerzijds wilde ik dat anderen het ook hadden, omdat ze dan konden begrijpen hoe vervelend het is, anderzijds is het iets wat ik niemand toewens. Zo weet ik dus ook hoe lang het kan duren voor je weer de oude wordt. In mijn geval is het door werkdruk vlak daar achteraan een 2e keer gebeurd. De combinatie van deze 2x heeft gemaakt dat ik ook nooit meer echt de oude ben geworden. Ik bereik eerder mijn grens dan ik voor die tijd bereikte. Maar dat is niet per definitie slecht, hierdoor ben ik me er ook bewuster van waar mijn grens is, waardoor ik hem niet zover overschrijd. Het zal me dus geen derde keer overkomen.
En dan nu Ontopic:
Ik ben opgevoed door ouders die volstrekt atheïstisch zijn. Maar ik heb dingen meegemaakt die ik niet wetenschappelijk kan verklaren.
Ik heb meerdere keren iets meegemaakt wat ik niet anders zou kunnen omschrijven als uit mijn lichaam zijn getreden. Het gezichtspunt van de ruimte waar ik in zat, klopte niet met de plek waar mijn ogen zaten. Ook was het op dat moment zo vredig. Zodra het tot me doordrong dat het gebeurde, zat ik weer terug in mijn lijf. Dat waren zulke mooie ervaringen, die zou ik graag opnieuw meemaken.
Verder heb ik gedachten gehad waarvan het volgens mij niet mijn gedachten waren. Ook dit is moeilijk te omschrijven.
Ook heb ik wel van klei wel eens dieren gemaakt waarvan ik in mijn eigen lijf kon voelen dat ik iets fout gedaan heb. Een sprinkhaan waarvan de achterpoten niet goed staan. Ik voelde dat die poot geen rust had, zoals ik het geplaatst had. In mijn eigen lijf, ergens achter mijn billen. Op het moment dat ik de poot verplaatste zag was het gevoel weg en zag het er ook meteen goed uit.
Als laatste heb ik in mijn contact met dieren soms ook opeens geweten wat ergens het probleem van was, waardoor er ook een oplossing kon komen. Nu ben ik opgegroeid zonder menselijke broers en zussen. Mijn broertjes waren katten. Dit laatste is dus mogelijk ook gewoon te verklaren uit het lezen van lichaamstaal.
Toch is het gevolg van al deze dingen samen, dat ik zeker weet dat er meer is dan we op dit moment wetenschappelijk kunnen verklaren. Daar heb ik ook vrede mee. Vroeger kon er ook niet verklaard worden waardoor onweer ontstond, terwijl we moeilijk kunnen zeggen dat onweer niet bestaat.
Dus mogelijk dat de wetenschap ooit verklaringen zal kunnen vinden voor dit soort verschijnselen. En mogelijk zal er gewoon nooit een verklaring voor komen. Een ding weet ik wel zeker, er is meer tussen hemel en aarde, al denk ik niet dat ik dat ooit in een alwetende god zal geloven.
Toch vind ik het ook heel boeiend om met name de grote monotheïstische geloven met elkaar te vergelijken. We leven hier tenslotte in een christelijke samenleving, ook als je niet gelovig bent. En ik vind het mooi om de verschillen en overeenkomsten te zien tussen deze, de islam en het jodendom.