DeletedUser
Guest
In het moderne onderwijs wordt rekening gehouden met partiële defecten. Wie dyslexie heeft krijgt extra tijd en een daisyspeler, met dyscalculie mag je altijd een rekenmachine gebruiken en dan nog tellen jouw rekenfouten beperkt mee. En ook als je ADHD hebt wordt er rekening gehouden met je gehouden. Hoe storend je ook bent, jij wordt er niet uitgestuurd. Is al dat begrip eigenlijk wel eerlijk? Op je diploma staat geen grote ‘D’ als je met dyslexie geslaagd bent maar je hebt wel voor alle vakken een half uur extra tijd gehad op je examen. Dat ziet niemand als je solliciteert. Er zijn ook leerlingen die minder goed kunnen plannen, maar dar wordt géén rekening mee gehouden.
Dyslexie is niet hetzelfde als woordblindheid. Dyslexie wordt veroorzaakt door een dysfunctie in de fonologische verwerking van taal, hierdoor zijn de hersenen niet goed in staat om visuele en auditieve informatie te interpreteren. Dit geldt ook voor andere partiële defecten zoals dyscalculie, waar de hersenen moeite hebben met het interpreteren van getallen en nummerreeksen.
Kinderen met dyslexie hebben meestal moeilijkheden met de spraakproductie en grammaticale ontwikkeling. Ze hebben hierdoor een tragere verwerking van hun woordenschat. In de latere jeugd hebben deze kinderen moeite om na te denken over de geluidsstructuur van gesproken woorden. Als volwassenen hebben ze, als gevolg van het defect, subtiele problemen met luisteren en lees- en schrijfvaardigheid. Er zijn echter ook andere (al dan niet partiële) defecten die onze aandacht behoeven, maar deze niet krijgen. Zo krijgen leerlingen met een beperkt ruimtelijk inzicht dezelfde normering op examentoetsen zoals wiskunde en leerlingen met een beperkte vaardigheid tot plannen worden wel geacht met dezelfde methodes te werken als hun klasgenoten. Deze leerlingen krijgen geen hulp van de school en ook niet van de examencommissie.
Leerlingen met dyslexie hebben geen opmerking op hun diploma dat ze een beperkte taalvaardigheid hebben. Een toekomstige werkgever houdt hier geen rekening mee en het partiële defet heeft al snel nadelige gevolgen voor het werkproces. Maar ook op school hebben deze leerlingen een taalprobleem dat zich al snel uitbreidt en voor sociale problemen kan zorgen. Stel dat je wilt solliciteren als dyslect, maar je meldt niet, bang voor een afwijzing, dat je dyslexie hebt. Je toekomstige werkgever zal jou hierop niet beoordelen en als jouw taalprobleem aan het licht komt sta je al snel weer op straat. Je had al een sociaal probleem dus je kan geen hulp zoeken bij vrienden of kennissen. Dan is het toch logisch dat je een andere begeleiding wilt hebben, een begeleiding die al op school begint? Dit is ook wat onderzoek van TNS Nipo aantoont. Ik ben van mening dat de school andere begeleiding moet bieden en meer aandacht moet geven aan alle defecten.
Ook zijn onderwijsinstellingen onwetend, zij gaan verkeerd om met deze handicap, dit probleem wordt ook door bijvoorbeeld de Tweede Kamer erkent. Het helpt een dyslect niet om een half uur extra tijd te geven, ze hebben begeleiding nodig want met extra tijd maken ze dezelfde fouten. Onderwijsinstellingen interpreteren dyslexie verkeerd en hierdoor wordt een dyslect oneerlijk beoordeeld op zijn of haar gemaakte werk. Met de huidige methodes wordt namelijk een verkeerde vergelijking gemaakt. Dyslecten krijgen hetzelfde diploma als een klasgenoot zonder een partieël defect maar heeft wel meer tijd voor dezelfde toets. Een beoordeling moet een beeld geven van de persoonlijke kwaliteiten, je wilt immers de kwaliteiten van een individu meten met die van een ander. Wanneer je, zoals nu het geval is, de maatstaaf van het meten van de kwaliteit verandert per persoon omdt deze een handicap heeft kun je deze niet meer eerlijk vergelijken. Het is alsof we een sprint lopen van honderd meter maar één persoon loopt er maar tachtig. Hoe vergelijk je deze persoon met de rest?
Om nog een voorbeeld te geven, stel dat je een jongen bent die van voetballen houdt, je hebt aanleg en talent maar je bent te dik. Zo kan een dyslect ook zijn: Intelligent maar zijn taalbeperking voorkomt dat hij kan studeren. Nu is het logisch dat de te dikke voetballer afvalt tijdens de selectie, simpelweg omdat hij maar een deel van de benodigde capaciteiten beschikt. Hij zou niet kunnen meekomen omdat zijn conditie te slecht is. Hetzelfde geldt echter niet voor een dyslect, deze wordt toegelaten op het VWO onder het motto “Ik heb dyslexie”, wat dus gewoon betekent dat hij slecht in taal is. Er is hier sprake van een grote onrechtvaardigheid, iemand die “gewoon” slecht in rekenen is wordt namelijk niet toegelaten op het VWO. Voor dyslexie wordt echter een uitzondering gemaakt. Er is natuurlijk een reden voor deze selectie, je moet bepaalde capaciteiten hebben voor het VWO die een dyslect doorgaands niet heeft.
Ook ontlopen we verantwoordelijkheid. Wanneer we een medisch label op iemand plakken lijkt het alsof hij “er niets aan kan doen”. Hij is voor de dikke voetballer veel makkelijker om te zeggen dat hij een ziekte heeft die hem dikker maakt dan te vertellen dat hij veel eet en te weinig beweegt, net als het voor een dyslect makkelijk is om te zeggen dat hij dyslexie heeft in plaats van toe te geven dat hij slecht in taal is, ongeacht de reden. Je kan er echter wel wat aan doen, de voetballer kan trainen en afvallen en de dyslect kan oefenen.
Ik snap dat dyslecten een beperking met zich meedragen en extra hulp nodig hebben. Dyslecten worden alleen niet geholpen door een extra half uurtje, ze hebben veel meer begeleiding nodig, dat is ook hulp en werkt veel beter. Dit wordt echter niet gedaan omdat er veel mensen zijn die deze handicap fout interpreteren, de letters zweven niet over het papier en dyslecten kunnen net zo goed lezen als ieder ander persoon.
Om te concluderen moeten dyslecten niet bevooroordeeld worden. Dyslexie wordt dooe een grote groep mensen fout geïnterpreteerd. Kwaliteiten moeten eerlijk vergeleken worden onder gelijke omstandigheden en voor dyslexie moet geen uitzondering worden gemaakt. Er zijn veel mensen met een handicap anders dan dyslexie die niet worden erkent, laten we die stikken? Want als we nou eerlijk zijn, de te dikke voetballer kan door training en een gezonde voeding best een goede voetballer worden, alleen al door de extra hulp van nderen. Hij kan door dezelfde selectie heen als alle voetballers met een mooi en sterk lichaam, net als een dyslect met andere begeleiding.
Dyslexie is niet hetzelfde als woordblindheid. Dyslexie wordt veroorzaakt door een dysfunctie in de fonologische verwerking van taal, hierdoor zijn de hersenen niet goed in staat om visuele en auditieve informatie te interpreteren. Dit geldt ook voor andere partiële defecten zoals dyscalculie, waar de hersenen moeite hebben met het interpreteren van getallen en nummerreeksen.
Kinderen met dyslexie hebben meestal moeilijkheden met de spraakproductie en grammaticale ontwikkeling. Ze hebben hierdoor een tragere verwerking van hun woordenschat. In de latere jeugd hebben deze kinderen moeite om na te denken over de geluidsstructuur van gesproken woorden. Als volwassenen hebben ze, als gevolg van het defect, subtiele problemen met luisteren en lees- en schrijfvaardigheid. Er zijn echter ook andere (al dan niet partiële) defecten die onze aandacht behoeven, maar deze niet krijgen. Zo krijgen leerlingen met een beperkt ruimtelijk inzicht dezelfde normering op examentoetsen zoals wiskunde en leerlingen met een beperkte vaardigheid tot plannen worden wel geacht met dezelfde methodes te werken als hun klasgenoten. Deze leerlingen krijgen geen hulp van de school en ook niet van de examencommissie.
Leerlingen met dyslexie hebben geen opmerking op hun diploma dat ze een beperkte taalvaardigheid hebben. Een toekomstige werkgever houdt hier geen rekening mee en het partiële defet heeft al snel nadelige gevolgen voor het werkproces. Maar ook op school hebben deze leerlingen een taalprobleem dat zich al snel uitbreidt en voor sociale problemen kan zorgen. Stel dat je wilt solliciteren als dyslect, maar je meldt niet, bang voor een afwijzing, dat je dyslexie hebt. Je toekomstige werkgever zal jou hierop niet beoordelen en als jouw taalprobleem aan het licht komt sta je al snel weer op straat. Je had al een sociaal probleem dus je kan geen hulp zoeken bij vrienden of kennissen. Dan is het toch logisch dat je een andere begeleiding wilt hebben, een begeleiding die al op school begint? Dit is ook wat onderzoek van TNS Nipo aantoont. Ik ben van mening dat de school andere begeleiding moet bieden en meer aandacht moet geven aan alle defecten.
Ook zijn onderwijsinstellingen onwetend, zij gaan verkeerd om met deze handicap, dit probleem wordt ook door bijvoorbeeld de Tweede Kamer erkent. Het helpt een dyslect niet om een half uur extra tijd te geven, ze hebben begeleiding nodig want met extra tijd maken ze dezelfde fouten. Onderwijsinstellingen interpreteren dyslexie verkeerd en hierdoor wordt een dyslect oneerlijk beoordeeld op zijn of haar gemaakte werk. Met de huidige methodes wordt namelijk een verkeerde vergelijking gemaakt. Dyslecten krijgen hetzelfde diploma als een klasgenoot zonder een partieël defect maar heeft wel meer tijd voor dezelfde toets. Een beoordeling moet een beeld geven van de persoonlijke kwaliteiten, je wilt immers de kwaliteiten van een individu meten met die van een ander. Wanneer je, zoals nu het geval is, de maatstaaf van het meten van de kwaliteit verandert per persoon omdt deze een handicap heeft kun je deze niet meer eerlijk vergelijken. Het is alsof we een sprint lopen van honderd meter maar één persoon loopt er maar tachtig. Hoe vergelijk je deze persoon met de rest?
Om nog een voorbeeld te geven, stel dat je een jongen bent die van voetballen houdt, je hebt aanleg en talent maar je bent te dik. Zo kan een dyslect ook zijn: Intelligent maar zijn taalbeperking voorkomt dat hij kan studeren. Nu is het logisch dat de te dikke voetballer afvalt tijdens de selectie, simpelweg omdat hij maar een deel van de benodigde capaciteiten beschikt. Hij zou niet kunnen meekomen omdat zijn conditie te slecht is. Hetzelfde geldt echter niet voor een dyslect, deze wordt toegelaten op het VWO onder het motto “Ik heb dyslexie”, wat dus gewoon betekent dat hij slecht in taal is. Er is hier sprake van een grote onrechtvaardigheid, iemand die “gewoon” slecht in rekenen is wordt namelijk niet toegelaten op het VWO. Voor dyslexie wordt echter een uitzondering gemaakt. Er is natuurlijk een reden voor deze selectie, je moet bepaalde capaciteiten hebben voor het VWO die een dyslect doorgaands niet heeft.
Ook ontlopen we verantwoordelijkheid. Wanneer we een medisch label op iemand plakken lijkt het alsof hij “er niets aan kan doen”. Hij is voor de dikke voetballer veel makkelijker om te zeggen dat hij een ziekte heeft die hem dikker maakt dan te vertellen dat hij veel eet en te weinig beweegt, net als het voor een dyslect makkelijk is om te zeggen dat hij dyslexie heeft in plaats van toe te geven dat hij slecht in taal is, ongeacht de reden. Je kan er echter wel wat aan doen, de voetballer kan trainen en afvallen en de dyslect kan oefenen.
Ik snap dat dyslecten een beperking met zich meedragen en extra hulp nodig hebben. Dyslecten worden alleen niet geholpen door een extra half uurtje, ze hebben veel meer begeleiding nodig, dat is ook hulp en werkt veel beter. Dit wordt echter niet gedaan omdat er veel mensen zijn die deze handicap fout interpreteren, de letters zweven niet over het papier en dyslecten kunnen net zo goed lezen als ieder ander persoon.
Om te concluderen moeten dyslecten niet bevooroordeeld worden. Dyslexie wordt dooe een grote groep mensen fout geïnterpreteerd. Kwaliteiten moeten eerlijk vergeleken worden onder gelijke omstandigheden en voor dyslexie moet geen uitzondering worden gemaakt. Er zijn veel mensen met een handicap anders dan dyslexie die niet worden erkent, laten we die stikken? Want als we nou eerlijk zijn, de te dikke voetballer kan door training en een gezonde voeding best een goede voetballer worden, alleen al door de extra hulp van nderen. Hij kan door dezelfde selectie heen als alle voetballers met een mooi en sterk lichaam, net als een dyslect met andere begeleiding.